Artykuły poglądowe

W pracy przedstawiono aktualne zasady diagnostyki i terapii zaburzeń przetwarzania słuchowego (Auditory Processing Disorders, APD). APD rozpoznaje się najczęściej u dzieci wchodzących w okres nauki szkolnej, gdy wzrastają wymagania stawiane narządowi słuchu. Dzieci z APD mają trudności z rozumieniem mowy w hałasie i/lub  w pomieszczeniach o dużym pogłosie. Diagnoza APD może być postawiona przez lekarza audiologa, który w  procesie diagnostycznym powinien ściśle współpracować z logopedą, pedagogiem i psychologiem by mieć pełny obraz kliniczny pacjenta.

Najważniejsze z klinicznego punktu widzenia są behawioralne testy wyższych funkcji słuchowych oceniające: procesy uwagi i pamięci słuchowej oraz wymiany informacji słuchowej pomiędzy półkulami mózgu – liczbowy test rozdzielnouszny (dichotic digit test, DDT); procesy analizy czasowej i percepcji kolejności dźwięków – test wzorców  częstotliwości (frequency pattern test, FPT) oraz test rozdzielczości czasowej (gaps in noise test, GIN); prawidłowe  rozumienie mowy utrudnionej – test rozumienia mowy w szumie.

Metody elektrofizjologiczne, takie jak późne słuchowe potencjały sensoryczne i poznawcze, są przydatne w  przypadkach sprawiających trudności diagnostyczne. Postępowanie terapeutyczne w ośrodkowych zaburzeniach  słuchu opiera się na treningu słuchowym w celu usprawnienia lokalizacji źródła dźwięku, rozumienia mowy w  hałasie, różnicowania dźwięków, pamięci i uwagi słuchowej. Ważnym elementem terapii jest wykształcenie u uczniów odpowiednich technik kompensacyjnych. Dobre efekty przynosi poprawa stosunku sygnału do szumu poprzez używanie w szkole dedykowanych dla dzieci z APD osobistych systemów wspomagających słyszenie.